Zonder enige noemenswaardige kampeerervaring vertrekken Charlotte Boelens en Guus Remmerswaal in oktober 2018 voor een overlanding trip van Caïro naar Kaapstad. Een reis van zeven maanden door eenentwintig verschillende landen. “We hebben de auto in Schotland geprobeerd. Daar zijn we drie weken helemaal weggeregend, lacht Charlotte. “Een goede test!”

In de serie Overlanding Africa spreken we overlanders over hun avonturen. In deel één Charlotte Boelens en Guus Remmerswaal, aka Crossing Crocodile River, over het voorbereiden van de reis.

4×4 kopen: de overwegingen 

Het koppel kiest voor Hank the Tank, een Toyota Landcruiser Prado uit 2001. “Toyota biedt meer comfort en een landcruiser meer betrouwbaarheid,” vertelt Guus. “Ook wilden we de auto zo licht mogelijk houden, deels vanwege de wegenbelasting, anderzijds vanwege de mogelijkheid om vast te komen zitten. Een te nieuwe auto is ook niet handig. In Alexandrië in de haven kwamen we een gloednieuwe Ford Raptor tegen. Die is niet verder gekomen dan Egypte, want die kon de vervuilde diesel niet aan. (De Europese normen zijn anders, redactie.) De Van Zuyl’s Pas in Namibië, is nog zo’n voorbeeld. Die durven veel mensen niet aan, al helemaal niet met een hele dure auto. Het is bizar steil en rotsig, maar dat ging met Hank ook gewoon fantastisch.” 

Route kiezen

De route compleet maken is het eerste wat ze doen. Het wordt Caïro – Kaapstad. “We hebben de andere kant, van Marokko naar Kaapstad, ook overwogen,” vervolgt Guus. “Maar toch kozen we al vrij snel voor de Oostkant. Daar heb je vanaf Kenia de topnotch wildparken. Aan de Westkant zijn bovendien veel meer grensovergangen, wat betekent dat je meer moet wachten.” 

Beide routes hebben een heel eigen vibe. De westelijke route is verdeeld in drie delen: een Arabisch deel (Egypte, Sudan), Zuidelijk Afrika en Ethiopië. “Een echt overgangsgebied, waar Noord- en Zuid-Afrika elkaar ontmoeten. Een unieke ervaring,” aldus Guus. 

Kaapstad – Caïro

Of het stel de route ook andersom aan zou raden, vanaf Kaapstad naar Caïro? Niet per se, zo blijkt: “De Noord-kant is veel uitdagender dan andersom,” vindt Guus. “Je zit dan nog aan de start van de reis en hebt veel meer energie. Want hoe reislustig je ook bent, reizen blijft toch vermoeiend.” “Het wegrijden vanaf huis is ook episch,” voegt Charlotte lachend toe. 

Dieselcrisis in Sudan

Een van de grootste uitdagingen is de crisis in Sudan. “Er is op dit moment een dieselcrisis, waar je rekening mee moet houden,” aldus Guus. “Zorg dat je vooral niet bij demonstraties en opstootjes in de buurt komt. Wij kregen net het begin van de crisis mee en reden, om diesel te besparen, sommige stukken zonder airco. Maar Sudan is heel vriendelijk en toegankelijk en Sudanezen zijn over het algemeen erg aardig voor buitenlanders. Het is geen voor de hand liggende bestemming, dus wel heel gaaf om mee te maken.”

Boodschappen: eten fixen

“Tot en met Tanzania is het moeilijk boodschappen doen en ben je iedere dag op zoek naar supplies,” vertelt Guus. “De grote Zuid-Afrikaanse ketens komen tot Malawi, dus je koopt je groente of fruit langs de kant van de weg.” Goed opletten, dus. En af en toe een paar kilometer terug rijden. “We hebben avocado gegeten bij het leven,” vervolgt hij. “En veel tonijn, want dat kun je ingeblikt meeslepen. Vooral aan vlees is onderweg lastig te komen. Soms kun je ergens een ingevroren, hele kip kopen. Als je die onderin je koelkast bewaart, blijft het langer houdbaar en kun je er een paar keer van koken. Maar je kunt niets voor lange tijd meenemen.” 

De beste investering vooraf? 

“In de overlanders community verschillen de meningen over het al dan niet met airco rijden, maar wij zijn kamp ‘voor’,” vertelt Charlotte. “Bij vijftig graden Celsius is acht uur rijden wel heel erg lang. Toen we onze auto kochten deed onze airco het niet, maar we hebben het toch opgelost. Dat is onze beste investering geweest. Ook een goede, ruime daktent is belangrijk voor een beetje slaapcomfort. En de tweede accu voor de koelkast is vanwege het goed houden van de boodschappen ook heel fijn.” 

“Ik ben misschien ook vooral heel blij met de investeringen die we níet gedaan hebben,” vindt Guus. “De lier en snorkel, bijvoorbeeld. Dat zijn toch kostenposten. Wanneer je vast komt te zitten; moet er ook maar net een boom aanwezig zijn, waar je de lier aan kunt bevestigen.” 

Hun mooiste ervaring onderweg? 

Ze kijken elkaar even aan en lachen: “Dat is zonder twijfel de grensovergang van Ethiopië naar Kenia. Lake Turkana is geen officiële grensovergang, maar het wordt wel gedoogd. Je rijdt er dagenlang in een niemandsland tussen twee landen, waarbij je altijd naar een weg zoekt; want die is er simpelweg niet. Wegen worden op natuurlijke wijze gevormd.” “Na 750 kilometer is het dan ook wel weer fijn om asfalt te zien,” grinnikt Charlotte. “Het is geen zorgeloos tripje. Je bent er wel echt op jezelf aangewezen,” voegt Guus toe. “Dat is wel een spannende ervaring.” “Tribes komen op je afrennen en je ziet mensen met prachtige kralenkettingen. Tegelijkertijd is het altijd een beetje hide & seek,” besluit Charlotte. “Je slaapt er pal naast de weg. Dan ben je ook kwetsbaar.” 

Dé tip voor reisliefhebbers met dezelfde droom?

“Heel flauw, maar gewoon doen,” lacht Charlotte. “Er zijn altijd maren, maar die zullen ook blijven. Tot je in de auto stapt en de deur achter je dicht trekt. Dan verdwijnen ze vanzelf.”