Laat je niet misleiden door de plekken waar de Nijl rustig kabbelt. Schijn bedriegt: waar het water op het ene moment in volledige harmonie voortdrijft, stort het zich een luttele seconde later met donderend geraas tientallen meters naar beneden. En wie denkt dat je dat in een bootje moeiteloos doorstaat, heeft het mis. Zo ondervond ik tijdens het white water raften bij de bron van de Nijl in Jinja, Oeganda.

Safety first: een goede voorbereiding is het halve werk

De Nijl is één van de wildste plekken ter wereld om te raften. Onder stevige begeleiding van Nile River Explorers worden we voorbereid op de trip. Na een uitgebreide safety briefing, met hier en daar een enkele oefening, vangt de vijf uur durende tocht aan. Muziekproducer Juma vergezelt ons tijdens de tocht over de rustige stukken niet alleen met een gezellig deuntje. Hij kent de Nijl bovenal op zijn duimpje. Kwam jarenlang uit voor Oeganda op het onderdeel kajak freestyle, mocht zelfs een demo geven op de Olympische Spelen in Londen 2012 en werkt al meer dan twintig jaar bij Nile River Explorers. Hij is gepokt en gemazeld door de sport. Zo ervaren; dat hij met niets meer dan een raft onder zijn billen dagelijks de strijd aanging met de krokodillen om toeristen te begeleiden in Zuid-Soedan. Deze man bestuurt vandaag de reddingsboot. Daarnaast zijn er nog eens vier losse kajaks, die te hulp schieten als het misgaat. Niets om je zorgen over te maken, dus.

Op zijn kop

Aan ons roer staat Joshua. Deze vlotte jongeman weet het gezelschap, een viertal eigenwijze en onervaren toeristen, veilig over de Nijl te loodsen. En dat zegt iets, want bij een van de stroomversnellingen vliegt de boot op zijn kop en blijft ondergetekende met haar hoofd onder de boot hangen.

Op zich geen probleem, want onder de steven is wat lucht te vinden; maar na een fikse hap lucht en een tweede duik onder lijkt uw reporter de uitgang nog niet te vinden. Eenmaal onder water is het – zeker in een stroomversnelling – nogal een wirwar, zie je. Het gaat bovendien zo snel, dat een luttele seconde een eeuwigheid lijkt. Als me plots de instructie ‘loslaten en voetjes omhoog’ te binnen schiet en ik daar braaf gehoor aan geef, drijf ik in een razend tempo met het water mee. Met een ruk word ik tegengehouden door Joshua. “Houd de boot vast,” roept hij. Waarna de drie Japanners en ik, zoals bestudeerd, aan één kant hangen. Joshua klimt om de boot, loopt naar een kant en weet deze met een enkele ‘los!’ behendig te keren. Wop, daar worden we weer aan boord gehesen voor de tocht naar de volgende ‘rapid’.

Een rapid is een stroomversnelling of afdaling en er staan ons zes te wachten, deze tocht. Waarvan één rapid een deel van de beroemde Itanda Falls betreft. Dat belooft nog wat. Hoewel de indrukwekkende golven je wel een idee geven, besef je tijdens de afdaling vaak gelukkig nog niet hoe spectaculair de rapid eruitziet. De dames smeren met het gegil in ieder geval aardig hun keel. De stormachtige afdalingen wisselen we af met een vredig dobberen. En dat is zeker geen straf, als de zon zich laat zien en het prachtige, groene landschap in stralend licht zet.

Itanda Falls: de grootste waterval die we zien deze tocht

Als daar in de verte het onheilspellende geluid van vallend water klinkt, nemen we de instructies voor de volgende afdaling door. Het is de grootste waterval van deze tocht.  “We hebben niet de capaciteit om de gehele Itanda Watervallen te bedwingen,” zegt Joshua. “Daarom lopen we er een stukje omheen en doen we het laatste gedeelte.” Blij toe: het is de grootste en wildste waterval die we zien, deze tocht. De Nijl toont zijn macht en stuwt het water met donderend geraas tientallen meters over wilde rotspartijen. We hijsen de boot aan land, worden op de foto gezet en maken een klein ommetje. In een rustige monding wacht de raft ons op. Een jonge jongen kijkt toe hoe we te water gaan, zijn bamboehengel en een plastic fles vol rivierkreeftjes in zijn hand.

“Get down!”

Daar gaan we. “Peddelen! Peddelen!” Roept Joshua. We maken vaart. De stroming neemt toe. De raft kiepert vervaarlijk, maar we moeten blijven peddelen. “Get down!” Roept Joshua, waarop we allen in de raft duiken. De raft schudt hevig. Het is verleidelijk om het touw aan de buitenkant van de boot te pakken en achterover te leunen, maar dat is niet helemaal gewenst in deze situatie. “Peddel terug!” Een moment lijkt het erop dat we weer omslaan, maar de boot houdt het gewicht en we doorstaan de tweede helft van de Itanda Falls. Terug naar rustig water. En wellicht een broodje.

Surfend op de Nijl

Midden in de Nijl, verscholen onder een reusachtige boom, bevindt zich een ijzeren aanlegsteiger. Bodyboards en flippers komen tevoorschijn en na enkele instructies springen we één voor één in het kolkende water van de Nijl. In het midden van de rivier bevindt zich een eeuwige golf, waar je – als je er weet te geraken – minutenlang in kunt surfen. Die golf vinden is echter best een opgave. De stroomversnelling is meters breed en zo krachtig, dat vrijwel geen sportschool je erop voor kan bereiden. Voor je het weet drijf je dertig meter verderop en mis je de golf volledig, waarop de kajaks in beweging komen om je terug te slepen naar het eiland. Enkele pogingen en wat uitgeputte kajakkers later wenkt de kok vanaf een drijvende vlonder dat de lunch klaar is.

We zijn al enkele uren onderweg en met name het individueel bedwingen van de Nijl heeft zijn tol geëist. Het buffet is dan ook een welkome opsteker. Met nog twee rapids te gaan stappen we vol goede moed aan boord, het kolkende water tegemoet. De Nijl stelt niet teleur: ook de laatste twee rapids blijken een ware uitdaging. Wanneer we, uitgeput maar vol adrenaline, proosten op de goede afloop; kunnen we maar één conclusie trekken. Wat een fantastisch avontuur!